شبهاي

فكر كنم اگر بخواهي كسي رو دوست داشته باشي، اول بايد از سنگر كتابهايت بيايي بيرون، تا بتوني طرفت رو «درست» ببيني... پيام دادم و گفتم بيا خوشم مي‌دار، جواب دادي و گفتي كه من خوشم بي‌تو... نسخه‌ي ايراني «شبهاي روشن» از نسخه‌ي ايتاليايي فيلم _ كه پوستر آن در بسياري از صحنه‌هاي داخلي از كادر خارج نمي‌شود!_ به مراتب بهتر، عاشقانه‌تر و سينمايي‌تر است.

دختر رو به استاد دانشگاه كه از قضا «كتاب باز» است، مي گويد: «فكر كنم اگر بخواهي كسي رو دوست داشته باشي، اول بايد از سنگر كتابهايت بيايي بيرون، تا بتوني طرفت رو «درست» ببيني».
و او، كه حالا عاشق شده است، كتابهايش را، تمام دارايي اش را، همه‌ي كتابهايش را، مي‌فروشد؛ بعد، آسوده با خيالِ فتحي بزرگ و نزديك، به دختر مي‌گويد:
«تو راست ميگي، واقعيت با خيال‌بافي فرق داره. دارم خيالاتم رو بيرون مي‌ريزم تا جا براي «تنها واقعيت» زندگيم، باز بشه.»
غافل از اينكه، تنها واقعيت زندگي‌اش، همان چهار شب بود و بس. چهار شب خوشبختي، چهار شب عاشقي، چهار شب روشن. چهار شبي كه البته، براي يك عمر كافي ست.
***
از شروعِ سخت فيلم كه بگذريم، هم نوع پرداخت رابطه‌‌ي دو شخصيت اصلي داستان و هم استفاده‌ي به‌جا، جذاب و هوشمندانه‌ از «شعر» _ مثلا دو بيت از غزل بسيار زيباي سعدي* _ و بازي‌هاي عالي مهدي احمدي و هانيه توسلي، باعث شده است تا نسخه‌ي ايراني «شبهاي روشن» از نسخه‌ي ايتاليايي فيلم(Le Notti Bianche - 1957) _ كه پوستر آن در بسياري از صحنه‌هاي داخلي از كادر خارج نمي‌شود!_ به مراتب بهتر، عاشقانه‌تر و سينمايي‌تر باشد.

سعيد عقيقي هم جز در خط سير كلي داستان، تقريبا در هيچ چيز ديگري به رمان داستايفسكي وفادار نبوده است. و چه خوب. به زعم نگارنده، داستان عقيقي هم به دليل جايگاه شعر و غزل در كنش عاشقانه‌ي دو شخصيت اصلي داستان _ كه ايراني هستند_ و هم به دليل استفاده از عنصر «كتاب» در شخصيت پردازي، يك سر و گردن بالاتر و «روشن‌تر» از شبهاي داستايفسكي است.
................................................................

شبهاي روشن | فرزاد موتمن | 1381 ش.
نويسنده: سعيد عقيقي
بازيگران: مهدي احمدي، هانيه توسلي، محسن شاه‌ابراهيمي
موسيقي: پيمان يزدانيان
فيلم‌برداري: جمشيد الوندي
تدوين: حسين زندباف

^{................} هر روز با كتاب ^.